"Η νεράιδα κι ο λυράρης" -Δ-
"Η νεράιδα κι ο λυράρης"
Μελιδόνι 22/6/23
Σε ένα πέρασμα στενό
που δυο βουνά χωρίζει
πλατάνια αγκαλιάζονται
στον ίσκιο τους να μπει,
ένας λυράρης ξακουστός
που πια τρελός γυρίζει
ξυπόλητος και κουρελής
τη μούσα του να βρει.
Βάζει τον κλειδοκράτορα
της λύρας στην καρδιά του
κι αρχίζει το τραγούδι του
σε θλιβερό σκοπό,
κλάμα απόκρυφο αντηχεί
και χάνει τα μυαλά του
βουτά στη λίμνη να τη βρει
μα το νερό θολό...
Λέγεται πως τον μάγεψε
η τόση ομορφιά της
πως ήτανε νεράιδα
με ξέπλεκα μαλλιά,
πεπλοντυμένη στα λευκά
σκορπούσε τ΄ άρωμα της
στις νότες του σαν χόρευε
στης λίμνης τη σπηλιά.
Μα πριν λαλήσουν πετεινοί
η ύλη της χανόταν
ώσπου μια νύχτα πριν χαθεί
την πιάνει απ' τα μαλλιά,
στο στέρνο του την έσφιγγε
μέχρι να ξημερώσει
και απ' τις έξι αδερφές
την πήρε μακριά...
Την πήγε στο κονάκι του
την έκανε δικιά του
και σ' ένα χρόνο κράταγε
τον πρώτο τους το γιο,
μα απ' τα χείλη της λαλιά
δεν χάιδεψε τ' αφτιά του
και μια πολύξερη γριά
του 'πε το μυστικό.
Πιάσε το φούρνο πύρωσε
με τούτο το ραβδί μου
και πες της αν δε μου μιλάς
το ρίχνω στη φωτιά,
εκείνη αναφώνησε
μη σκύλε το παιδί μου
το άρπαξε και χάθηκε
στης λίμνης τα νερά...
Τρέχει στις αδερφάδες της
να μπει στην αγκαλιά τους
μα και αυτές την έδιωξαν
δεν άνηκε ούτε κει,
αλλού με περιφρόνηση
στρέψανε τη ματιά τους
από ανθρώπου άγγιγμα
πια είχε μολυνθεί.
Ο μύθος λέει χάθηκε
μες της πηγής το νάμα
και τα τραγούδια σώπασαν
και πάψαν οι χοροί,
κάποιες φορές ακούγεται
μάνας και γιού το κλάμα
και στο φαράγγι αντιλαλούν
εφτά αναστεναγμοί...